De 8 beste Fine Art Fotografen
- Die me het meest inspireren -
8) Ansel Adams, Landschapsfotografie
Ansel Adams is de Godfather van de landschapsfotografie. Hij leefde van 1902 – 1984 en heeft een groot aantal meesterwerken gecreëerd. Creëren is wel het juiste woord. “You don’t take a photograph, you make it”, is één van zijn beroemde uitspraken.
Adams fotografeerde vooral de landschappen van het wilde westen van de VS zoals Yosemite National Park, Grand Canyon, Yellow Stone. Foto’s met hoge contrasten en sterke composities. Zo leidt de rivier in ‘The Tetons and the Snake River’ je ogen direct de diepte in richting de bergen en de verlichte wolken erachter. Een klassieker in de landschapsfotografie.
Adams was een meester in de nabewerking. Hij bracht uren door in de donkere kamer en maakte vele afdrukken voordat hij tevreden was met het eindresultaat. Zoals bij zijn bekendste foto ‘Moonrise, Hernandez, New Mexico’.
Aanvankelijk wilde Adams pianist worden en dat is terug te zien in zijn denkwijze over fotografie. Het negatief zag hij als de bladmuziek en de print als de uitvoering van de compositie. Hij maakte zijn eigen interpretatie van het negatief. Photoshop avant la lettre, met alle technische kennis en creativiteit om zijn foto’s tot kunst te verheffen.
​
Het werk is zo inspirerend omdat de foto’s krachtig en tijdloos zijn. Adams heeft de basis gelegd voor de huidige landschapsfotografie. Door het bestuderen van zijn werk heb ik veel geleerd over de opbouw van een beeld en het gebruik van licht en donker. Zonder Adams had ik onderstaande foto wellicht nooit gemaakt. Ik heb wel mijn eigen twist aan het beeld gegeven door een lange sluitertijd te gebruiken, waardoor de dimensie tijd een belangrijke rol speelt, maar ik en eigenlijk elke landschapsfotograaf is schatplichtig aan Adams.
7) Rachael Talibart, Landschapsfotografie
Golven die als monsters uit de zee oprijzen met namen uit de mythologische wereldgeschiedenis. Daarmee wekt Talibart mijn interesse op drie vlakken; geschiedenis, mythologie en fotografie. Wat wil je nog meer? Daarbij zijn de schuimende koppen prachtig verlicht en de omstandigheden vol dramatiek. Hier zie je de kracht van de elementen. Wind, water en wolken zorgen voor beestachtige creaties, die deel uitmaken van de serie ‘Sirens’. Het onderstaande werk ‘Poseidon Rising’ vind ik de meest interessante.
Hoewel Talibart vooral bekend is vanwege ‘Sirens’ vind ik haar serie ‘Coast’ nóg beter met ‘Stripes’, ‘Sweep’ en het onderstaande ‘White Cliffs’ als absolute uitschieters. Ik word vooral geraakt door de rustige pasteltinten, evenwichtige composities, prachtige blauw tonen en dromerige sfeer in haar beelden.
6) Martin Rak, Landschapsfotografie
Technische perfectie, een uitgebalanceerd kleurenpalet en foto’s bij sfeervolle weersomstandigheden kenmerken het werk van Martin Rak. Hij is zeer veelzijdig. Berglandschappen, steden, bossen, kust, hij kan overal uit de voeten. Wat me vooral raakt zijn z’n eenvoudige, maar daardoor juist krachtige composities.
​
De plaatsing van de boom in onderstaande 'Pine Tree' is perfect. Eén stap naar links of naar rechts zou betekenen dat de boom de lijnen in de achtergrond doorkruist of dat de takken aan de onderkant de andere bomen links of rechts zullen raken, dan is de balans verstoord, maar niet bij Martin Rak.
Ook het licht speelt een cruciale rol. Door het strijklicht krijgt de voorgrond diepte en de achtergrond reliëf. De mist waartegen de boom mooi afsteekt geeft de foto sfeer. Het is deze aandacht voor compositie, licht en weersomstandigheden die ik zo mooi vind. Rak weet precies wat hij doet. Daarbij zijn z’n beelden haarscherp, helder en rijk aan details.
In Rak’s B&W werk zie je veel minimalistische invloeden. Bekijk bijvoorbeeld 'Tower Bridge' en 'Bled'. Wat mij betreft meesterwerken. Met behulp van lange sluitertijden vervagen water en wolken waardoor zijn composities ruimtelijk worden. Ook zijn winterlandschappen zijn minimalistisch zoals te zien is in 'Winter Grove'.
5) Anthony Lamb, Landschapsfotografie & Skylines
Het werk van Anthony Lamb is van zo’n fijngevoelige kwaliteit dat ik er volledig in kan verdwijnen. Ik word meegezogen in een andere wereld waarin de tijd de schepper is van het rustgevende karakter van de beelden. Het fijngevoelige zit hem vooral in de zachte gradaties van grijstinten en teruggehouden kleuren. Kijk bijvoorbeeld eens naar het onderstaande 'Lifes Moments'.
Deze foto komt bij mij binnen als een sereen, minimalistisch beeld in subtiele pasteltinten. Onderstaande foto 'Enlightened' waarin een bundel zonlicht de kalk witte kliffen van East Sussex een mystieke gloed geeft vind ik ontroerend mooi. Zijn serie over de woestijn van Dubai is bijzonder. Woestijnen worden vaak weergegeven in harde contrastrijke kleuren en lijnen, maar Lamb maakt er een Zen wereld van. De woestijn zoals ik die nog niet eerder zag; het onderstaande 'Family of four' vind ik z'n mooiste.
​
Lamb maakt ook foto’s van skylines. Van New York en Dubai bijvoorbeeld, maar de grote klasse van Lamb ligt wat mij betreft vooral in zijn landschappen zoals te zien is in zijn boek 'Sand'. Lamb kreeg veel onderscheidingen waaronder gouden medailles in de toonaangevende PX3 fotowedstrijd (Prix De La Photograhie Paris), Tokyo Foto Awards en ND Awards.
4) George Digalakis, Landschapsfotografie
De Romantische schilders Caspar David Friedrich en William Turner zouden waarschijnlijk met net zoveel bewondering naar het werk van George Digalakis kijken als ik dat doe. Hij weet met een vergelijkbaar treffende dramatiek en zijn eigentijdse minimalistische benadering een nieuw soort Romantiek te creëren, die zowel traditioneel als modern is. In de series 'Rocks' en 'Life of a Tree' is dat goed te zien. Onderstaande foto vind ik één van de mooiste, maar het is moeilijk kiezen.
In 2018 won Digalakis een gouden en zilveren medialle in de TIFA (Tokyo International Foto Awards) voor zijn series 'Silent Waters' en 'By the Sea'. Voor 'Silent Waters' ontving hij ook een gouden award in de prestigieuze PX3 (Prix de la Photographie Paris) fotowedstrijd.
Zijn beelden zijn contrastrijk met veel donkere partijen en beweging in de luchten, tegenover zijdezachte wateroppervlakken, waarin een enkel onderwerp de aandacht trekt. Mooi vind ik dat hij zijn eigen onderwerpen en locaties fotografeert. Onbekende plekken, die nog grotendeels onaangetast zijn. Vooral Griekse kusten en meren. Het werk straalt zowel kalmte als dreiging uit. Ik zie er schoonheid en vergankelijkheid in. Zoals in de serie 'Wrecks', waarmee hij in 2020 een Golden Award won in de PX3 (Prix de la Photographie Paris).
Alsof Digalakis er vrede mee heeft dat uiteindelijk alles vergaat, maar daardoor juist de schoonheid van dat proces inziet en het vertaalt naar kunst. Ik zie het terug in kale bomen, scheepswrakken, aan erosie onderhevige rotsblokken, dood hout. Ik word door het werk geraakt zoals ik door het werk van de Romantiek en het Minimalisme geraakt word.
3) Joël Tjintjelaar, Landschapsfotografie, Architectuur, Stilleven
In mijn ogen heeft Joël Tjintjelaar de fine art en zwart wit fotografie veranderd. In zijn werk zag ik voor het eerst de totale vrijheid in de nabewerking. Fine art fotografie op het hoogste niveau. Hij doet in photoshop wat Ansel Adams deed in de donkere kamer. Het interpreteren van het negatief, in Tjintjelaar’s geval het RAW bestand en dat als uitgangspunt nemen voor een kunstwerk. Of zoals Adams zei: “The negative is comparable to the composer’s score and the print to it’s performance”.
Zou het toeval zijn geweest dat Tjintjelaar zijn vernieuwende serie architectuurfoto’s waarmee hij in 2011 de prestigieuze International Photography Awards (IPA) won, de muziek gerelateerde titel ‘Frozen Music’ heeft gegeven? Waarschijnlijk wel want in zijn eigen commentaar schrijft hij dat het werk meer is geïnspireerd op het idee dat architectuur en muziek beide gebaseerd zijn op wiskunde waarin de schoonheid ligt die hij zoekt. Tjintjelaar dacht eerder aan Goethe’s uitspraak: “Architecture is Frozen Music” dan aan die van Adams, maar de muzikale link vind ik toch treffend. Het is in ieder geval een absolute aanrader, bijna een must, om de serie van Tjintjelaar te bekijken. In een twee uur durende videocall legt hij zijn werkwijze uit. Vooral het gedeelte op 01.20.00 uur waarin je het origineel ziet van ‘Salk Institute La Jolla’ en zijn uiteindelijke creatie vind ik bijzonder interessant.
Joël Tjintjelaar is iemand die diep nadenkt over zijn kunstenaarschap. In deze blog kun je meer lezen over zijn visie op visie, stijl en de rol die fotografie speelt in zijn eigen leven en de samenleving. Hieruit blijkt dat Tjintjelaar niet alleen een fotograaf is, maar ook een filosoof.
​
Zonder Tjintjelaar zou ik onderstaande foto 'Escape from Monotony' waarschijnlijk nooit gemaakt hebben. Het werk van Tjintjelaar heeft me duidelijk geïnspireerd en beïnvloed, maar het is wel een foto met mijn eigen verhaal geworden; fotografie bleek namelijk mijn redding in de donkere en eenzame dagen die ik beleefde tijdens heel saai werk dat gedaan moest worden. Ik vond een manier om aan de eentonigheid te ontsnappen door een beeld te creëren waarin ik mijn gevoelens kon uitdrukken. In het landschap en de tinten vond ik de 'monotonie'. Het licht aan de horizon is de ontsnapping eraan.
2) Wilco Dragt, Landschapsfotografie
Fotografen maar ook schilders met een herkenbare stijl vind ik over het algemeen na een paar beelden saai omdat je steeds hetzelfde ziet. Maar Wilco Dragt is wat mij betreft een positieve uitzondering. Van zijn stijl kan ik niet genoeg krijgen. Neem bijvoorbeeld het portfolio met beelden van de Franse kust, waarvan ik het onderstaande 'Arch Rock' het mooiste vind.
De rust die de beelden uitstralen door de minimalistische composities doet me dieper adem halen. Hoewel er weinig te zien is blijf ik er toch naar kijken. Dragt kan namelijk heel goed ‘niets’ fotograferen, nouja ‘bijna niets’, zoals 'Fishing Nets', het tweede beeld hieronder bewijst.
Door het werk van Wilco Dragt ervoer ik voor het eerst de zeggingskracht van het minimalisme. Hoe minder je laat zien, hoe meer een beeld vertelt. Fine art fotografie zoals het in mijn ogen bedoeld is. Ook Dragt heeft me geïnspireerd en beïnvloed. Zonder Dragt zou ik onderstaande foto wellicht niet hebben ‘gezien’. Ook hier heb ik er mijn eigen draai aan gegeven, maar ik weet bijna zeker dat ik deze locatie vrolijk voorbij zou zijn gereden, als ik het werk van Dragt niet had gekend.
Als je het hebt over de meester onder de meesters dan is het wat mij betreft Michael Levin. Hij heeft al het hiervoor genoemde in zich en dat maakt hem naar mijn mening het meest compleet. Neem bijvoorbeeld de foto 'Last Light'. Het werk is fijngevoelig, ijzersterk van compositie, technisch perfect, stijlvol bewerkt, subtiel in pasteltinten, het heeft zachte gradaties, ritme, ruimte, is minimalistisch, sereen en het neemt je mee in een andere wereld.
​
Levin’s kleurenfotografie is heel ingetogen. Zijn zwart wit portfolio is veel dramatischer. Het zou zomaar kunnen dat George Digalakis en Joël Tjintjelaar goed naar zijn werk gekeken hebben. Ik in ieder geval. Levin’s boek ‘Zebrato’ is een mijlpaal in de fine art fotografie. Het staat in mijn boekenkast naast het overzichtswerk van Ansel Adams.
​
Wat me zo raakt is de eenvoud van de composities en de vlekkeloze nabewerking waarbij de luchten vaak zijn doorgedrukt en de waterpartijen of voorgronden van donker naar licht verlopen zoals te zien is in deze serie B&W. Hierdoor ontstaat een diepte in het beeld die je als een magneet naar het onderwerp toe trekt. Geen ontsnappen aan, alhoewel, er is een weg terug en die loopt rechtstreeks je ziel in. Kijk één maal naar onderstaand werk 'White Gate' en je vergeet het nooit meer. Ook de andere beelden uit de serie vind ik meesterwerken van het hoogste niveau en bekijk 'Sea Stack' eens! Deze foto maakte hij al in 2007 en het is nog steeds een fascinerend werk.
Naast deze persoonlijke top 8 wil ik nog een paar fotografen noemen, die eigenlijk niet mogen ontbreken. De kwaliteit van hun beste beelden is vergelijkbaar met dat van het werk van de fotografen uit bovenstaande lijst:
​
Michael Kenna: Icoon, lange sluitertijden en zwart wit fotografie
Ronny Behnert: Hoge kwaliteit Minimalisme in kleur en zwart wit
Trevor Cotton: De foto Pointless (3e foto in de serie) vind ik een meesterwerk, verder prachtige minimalistische fotografie
Marco Maljaars: Nederlandse fine art fotograaf met heel mooi portfolio
Julia Anna Gospodarou: Toonaangevend en vernieuwend, Enlightenment I is één van haar vele meesterwerken.