top of page

News


Het herfst rood

blaast de schone dood

nieuw leven in.

Het heeft geen zin

dat te ontlopen.

Winter wordt het overal.

De tijd van de

verganklijkheid

circuleert in ons bestaan.

De zekerheid van

het ver gaan

te sterven en weer op te staan

is slechts hopen op

een nieuwe zomer

die niet voorbij zal gaan.


Het boegbeeld dat beukt

op de golven der tijd

is voortdurend in strijd

met de wil van een brein

dat denkt meer boegbeeld

dan het boegbeeld te zijn. Eigenwijsheid en slinksheid

is in de breinen van kracht.

En aan het roer van de macht

waar het brein zich bevindt

slaat hij steevast de wijsheid

van het boegbeeld in de wind. Maar dan komt de tijd dat het tij zich bezint

en een muiterij onder de breinen begint.

Het boegbeeld wordt slachtoffer van groot averij.

Het boegbeeld vergaat en de breinen erbij.

Maar op de bodem der zee klinkt het vrolijke lied

dat de breinen zijn verdronken en de boegbeelden niet.


Het serene stemgeluid

van de fluit

die danst in de diepte,

op de stroom van de liefde,

in de sluimerende trans

van Oosterse mystiek.

Haar muziek,

dringt door in het onderbewuste,

wekt de ware geest

van het wezenlijk bewuste.

Verborgen houdt ze het geheim

van ongrijpbaar

maar bereikbaar

Geluk. *Indische fluit met een betoverende kracht

bottom of page